چشم هایم را باز می کنم. خواب میهمان چشمانم نمی شود. خسته ام. جسم و روحم خسته است. درد در پاهایم می پیچد. لحظه ای به خواب می روم و دمی نیارمیده بیدار می شوم. بی خوابی عوارض داروهاست و دردهای استخوانی. در اتاق ساعت نگذاشته ام. در خانه چراغی روشن نیست، اما خواب از تن من رخت بر بسته است. موسیقی در ذهنم بیدار می شود؛ «تو شب سیاه تو شب تاریک از چپ و از راست از دور و نزدیک/ یه نفر داره جار می زنه جار؛ آهای غمی که مثل یه بختک، رو سینه من شده ای آوار! از گلوی من دستاتو بردار!». چیزی در دلم می پیچد. نمی دانم کی خوابیده بودم و کی هوشیاری به مستی خواب و مستی به اعماق رسیده بود که اکنون بیدار شده ام. باید