دکتر ابراهیم پورداود بی گمان یکی از بزرگ ترین خدمتگزاران زبان و فرهنگ ایران است. پورداود را بنیانگذار ایران شناسی در ایران می دانند.

وی سال 1264 خورشیدی در شهر رشت به دنیا آمد و پس از تحصیلات مقدماتی فارسی و عربی آهنگ تهران کرد و از تهران به بیروت و در سال 1910 برای فراگرفتن علم حقوق به پاریس رفت و در پاریس بود که برای نخستین بار مطالب تازه ای درباره فرهنگ کهن ایران و اوستا شنید و نخستین جرقه های عشق به فرهنگ باستانی ایران در قلبش درخشید. استاد پورداود پس از تحصیلات فراگیر در فرانسه و آلمان، ادبیات اوستا و پهلوی کهن ایران را زیر نظر دانشمندان بزرگ آموخت. پورداود وقتی به ایران آمد کرسی ادبیات باستان و زبان اوستا برای نخستین بار در دانشگاه تهران به او سپرده شد. او در سال 1311 به درخواست رابیندرانات تاگور از سوی دولت ایران برای تدریس فرهنگ ایران باستان به هند رفت و در دانشگاهی در هند به تدریس پرداخت. پورداود در سال 1312 در هفتمین کنگره هند شرقی هند در گروه اوستاشناسی عضویت یافت و ریاست شعبه عربی- پارسی را نیز برعهده گرفت.

زرتشتیان هند بسیار به پورداود علاقه مند بودند و حتی در مراسم هایی که جز زرتشتیان کسی را راه نمی دادند نیز از او دعوت به عمل می آوردند. پورداود در سال 1312 از بمبئی به آلمان رفت و در آنجا به ادامه کار ترجمه و گزارش اوستا پرداخت. او در سال 1316 به ایران بازگشت و در دانشکده حقوق و ادبیات دانشگاه تهران به تدریس پرداخت. ترجمه اوستا بزرگ ترین تالیف اوست. از استاد پورداود گزارش اوستا در ده جلد، ایرانشاه، خرمشاه، پوراندخت، گفت و شنود پارسی، فرهنگ ایران باستان، هرمزد نامه و بیش از پنجاه و یک مقاله به یادگار مانده است.

ابراهیم پورداود 26 آبان ماه 1347 در سن 83 سالگی در تهران درگذشت و طبق وصیتش در آرامگاه خانوادگی در رشت به خاک سپرده شد.