رسم است که بعد از هر فاجعه ای یک صنف را به عنوان مسئول و مسبب آن قلمداد می کنند و این رسم بدی است. یک بار نوبت به پزشکان می رسد و نیش انتقادها متوجه این گروه از متخصصان زحمت کش می شود و بار دیگر قشر تحصیل کرده و توانای دیگری از جامعه آماج پیکان حمله ها قرار می گیرد و مهندسان متهم می شوند. چنین حرکت هایی دست آخر جامعه را نشانه می گیرند و نتیجه مثبتی که ندارند، هیچ؛ حاصلشان انداختن گسل و شکاف دیگری در جامعه ای مستعد اتمیزه شدن است. بدتر از همه اینکه اعتماد کم رنگ شده و ازدست رفته میان بخش های مختلف جامعه را باز هم کم رنگ تر و کمیاب تر می کند تا یکی دیگر از گروه های مرجع نیز از صحنه محو شوند.

رویداد ناگوار زلزله اخیر، مصیبت ازدست رفتن تعداد زیادی از هم وطنان به علت ویرانی ساختمان های مسکونی یا مراکز بهداشتی در غرب کشور و مخصوصا آسیب های واردشده به خانه های نوساز مسکن مهر به اندازه کافی تاسف آور و غم انگیز است، اما اینکه همین فاجعه بهانه ای می شود تا اتهام های سنگین، حیثیت اصناف خاص را نشانه گیرد، بر شدت غم و تاسف آن می افزاید. این روزها سخن از لزوم محاکمه «پیمانکاران» زیاد به میان می آید و ضرورت شدت عمل نسبت به آنها، مخصوصا در فضای شبکه های مجازی طنین مضاعفی پیدا می کند، اما واقعیت این است که اگرچه گروهی از پیمانکاران کوتاهی کرده اند، اما همه تقصیر متوجه آنها نیست و آنها مقصران اصلی نیستند. باید به شرایط و فضایی نیز توجه کرد که شرکت های پیمانکاری بخش خصوصی، با دستی کوتاه از پروژه های بزرگ و سودده ملی، ناچار به ورود در پروژه پرضرر و خطر مسکن مهر شدند.

مهندسان و کارکنان این شرکت ها نیز به اندازه همه اقشار و اصناف دیگر در معرض آسیب های کلان اجتماعی و اقتصادی قرار دارند. یادمان نرود که بدون این مهندسان و پیمانکاران در شهر و روستا به معنای واقعی کلمه «سنگ روی سنگ بند نمی شود».