30 سال با محمدعلی سپانلو رفیق و دوست بودم. در این سی سال همیشه و همواره او و شاعرانگی اش را ستایش می کردم و شعرهایش درباره تهران را دوست داشتم. اما وقتی دعوتم کردند تا به تماشای مستند «تهران، هنر مفهومی» بروم و فیلمی ببینم که محمدرضا اصلانی از تهران ساخته و شعرهای سپانلو روی تصاویر آن است، احترام و ستایشم نسبت به سپانلو دوچندان شد. سپانلو، شاعر تهران بود و شعرهای بسیار زیادی درباره این شهر دارد. اما آنچه برای خوانش در این مستند انتخاب کرده بود، بی نظیر و درخشان بودند.

شعرهای او سرشار از تصاویر شاعرانه، نوستالژیک از تهران است. سپانلو با کمی عقلانیت تهران را تحلیل می کند و در بیت بیت اشعار گاهی به شدت عاطفی می شود و گاهی هم خشک، اما در نهایت به شکل استادانه ای یکدستی را در متن شعر رعایت می کند.

روایت عاشقانه او از شهری که سرشار از خاطره، سرشار از تاریخ، سرشار از زیبایی و حتی سرشار از زشتی است، بسیار خلاق و ارزشمند است. همکاری مشترک سپانلو با اصلانی در این مستند، در تمام سکانس های محدب و مقعری که از تهران گرفته شده باعث شده تا نما به نما، ذهنیت شاعر به تصویر دربیاید. حالا در روزهایی که جای محمدعلی سپانلو خالی است، همچنان شعرهای او درباره تهران در یاد و خاطر من هست و آرزو می کنم در این روزگار، محمدرضا اصلانی سلامت باشد و فرصت کند تا مانند سپانلو که آثار ماندگاری را در ادبیات ایران به جا گذاشت، آثار ماندگارش در عرصه مستند و سینما را بیشتر و بیشتر کند. در غیبت سپانلو و در سالروز تولدش، پیشنهاد می کنم که شعرهای «شاعر تهران» را درباره تهران و همه زیبایی ها و زشتی هایش بخوانید و لذت ببرید.