دیروز سومین سال آسمانی شدن غلامحسین مظلومی بود. به همین سرعت گذشت. همان طور که روزها و سال های عمر ما می گذرد. گلزن مادرزاد فوتبال ایران، مرد نجیبی که هیچ وقت از فوتبال کشورش سهم خواهی نکرد؛ اگرچه حق زیادی گردن فوتبال ما دارد.

دو بار در 1969 تایلند و 1971 فیلیپین آقای گل جوانان آسیا شد. فوتبالدوستان ایرانی آن سال ها را هیچ وقت از یاد نمی برند؛ سال های آقایی فوتبال ایران در آسیا همراه با نسل طلایی آن روزها تحت هدایت حشمت مهاجرانی.

او در المپیک مونترال هم گل زد و تاج را با آقای گلی به اولین قهرمانی آسیا رساند. او سال ها آقای گل ایران بود و گل های بسیاری هم برای تیم های مختلف ملی زد؛ اما نه باج خواست و نه به دنبال سهم الارثش از فوتبال ایران بود تا با ضربه زدن به فوتبال به جمع آوری غنایم بپردازد. با وجود کارنامه ای پرافتخار و کلکسیونی پربار از نظر فردی و تیمی، ساکت و مظلوم ماند و بی صدا رفت.

غلامحسین مظلومی بخشی از نسلی است که همواره خود را مدیون فوتبال و ایران می دانست نه ایران را مدیون خود. او نمونه افرادی بود که همه روزهای شادی که به ایران هدیه داده و می دهند را وظیفه خود می دانند. آنها که افتاده می آیند و افتاده تر می روند.

این را فوتبال به آنها می آموزد که سرکشی، کار بزرگان نیست. غلامحسین مظلومی یکی از نوادر فوتبال ما بود، مانند خیلی از بزرگان دیگر که متاسفانه یکی یکی از کنار ما می روند. فوتبال ما به آموزگارانی مانند آنها نیاز دارد تا نبینیم نسل بازیکنانی که قلیان و شب نشینی و چاقوکشی را فخر می دانند. یاد روزهایی که آدم ها، فوتبال را برای فوتبال دوست داشتند، بخیر. روزهایی که آدم ها اعتبارشان را وامدار پدیده فراگیر فوتبال می دانستند نه همه اعتبار فوتبال را مدیون هنر خود. روح مظلومی و روح اسطوره های دوست داشتنی و مظلوم این فوتبال شاد.