پسربچه با اسباب بازی اش سرگرم است. چرخ روی زمین حرکت می کند و صدایی آرام حاصل از برخوردش با تکه سنگ ها به گوش می رسد. اسباب بازی پسربچه، یک تکه چوب بلند است که سرش را یک چرخ کوچک بسته اند؛ چرخی که انگار از فرغون یا چیزی شبیه آن باقی مانده باشد. محمد، لباس بلوچی آبی کمرنگ تنش است. موهای سرش را تراشیده. روی تپه سنگلاخی، زیر آفتاب و فارغ از هرچیز به بازی مشغول است. چند بچه دیگر ردیف زیر درخت نشسته اند. منتظرند تا نوبت شان شود. اسباب بازی محمد، بین او و باقی بچه ها مشترک است. نوبتی بازی می کنند. اساب بازی دیگری ندارند؟ نه! اینجا در روستای محروم در بخش مرکزی چابهار، خبری از تبلت و بازی های رایانه