تعریف امروز جامعه جهانی از خشونت با آنچه در تعاریف سال ها قبل خوانده و شنیده ایم متفاوت است. امروز دیگر خشونت تنها در اعمال فیزیکی خلاصه نمی شود و استفاده از کلمات و حتی رفتارهای خاص نیز از مصادیق خشونت نام برده می شود. در جامعه ایران نیز اگرچه مصادیق خشونت فیزیکی علیه زنان تا حدی کاهش یافته اما سایر مصادیق همچنان وجود دارد و بیش از اعمال قوه قهریه برای کاهش این نوع از خشونت نیازمند ارتقای فرهنگ هستیم.

متاسفانه در ایران مدیریت فرهنگی به صورت یکپارچه اعمال نمی شود و نهادها و سازمان های متعددی به جز دولت چندین برابر نهادهای دولتی بودجه مصرف می کنند تا در ارتقای فرهنگ سهیم باشند اما خروجی آنها با آنچه انتظار می رود متفاوت است.

در حوزه زنان علاوه بر این نابسامانی مشکلات بزرگ دیگری هم داریم. دریافت نهادهای مختلف از امور مربوط به زنان عمدتا در حوزه هایی خلاصه می شود که مربوط به مسائل خانه و خانواده است. در حالی که به ویژه امر خشونت موضوعی است که در بستر اجتماع آسیب های بیشتری وارد می آورد.

زنان شاغل در حوزه های مختلف مورد تبعیض و خشونت های کلامی و غیرکلامی قرار می گیرند اما هیچ آیین نامه ای برای برخورد با این نوع از تخلفات وجود ندارد. آیین نامه های انضباطی در خصوص برخورد با تخلفات و خشونت هایی از این جنس باید تنظیم و اجرایی شود. همچنین به زعم نگارنده اعمال تبعیض علیه زنان و جلوگیری از حضور آنها در مناصب مختلف مدیریتی و اجرایی نیز نوعی خشونت محسوب می شود. باید با تمام توان علیه چنین تبعیض های ناروایی اقدام کرد. عدم به کارگیری زنان شایسته و توانمند با وجود دستور رییس جمهوری به وزرا محل سوال است و امیدواریم هرچه سریع تر شاهد رفع این تبعیض غیرقانونی باشیم.