طی سال های بعد از انقلاب یک نکته مهم را بارها تجربه کردیم و احتمالا شما هم موارد مشابه فراوانی را سراغ دارید. نکته این است که ما متوجه درد مردم نمی شویم مگر اینکه خودمان در همان شرایط قرار بگیریم. یعنی اصلا متوجه نمی شویم که دیگران در شرایط تلخ و ناگوار چه می کشند و تنها وقتی متوجه ابعاد ماجرا می شویم که همان بلا به سر خودمان نازل شود.

این روزها شاهدیم که رییس جمهوری سابق و اعوان و انصار خاص ایشان از برخورد قوه قضاییه با خودشان ناراضی هستند و به همین دلیل بر رعایت قانون و عدالت قضایی و حق دفاع مشروع و علنی بودن دادگاه و مواردی از این دست تاکید می کنند. نقض قانون یا اجرا نشدن حقوق شهروندی و زیرپا گذاشتن برخی حقوق متهمان در گذشته هم بوده است و معترضان به این روش های غلط هم کم نبودند اما غالب افراد در این مواقع سکوت می کنند و برخی حتی به طرفداری از دستگاه قضایی و تخلفات برخی محاکم هم وارد میدان می شوند و فقط هنگامی متوجه نادرستی رفتار خود می شوند که حقوق خودشان هم نقض می شود و درمی یابند که بر دیگران هم ظلم شده است. به خاطر دارم که روزگاری با یکی از مسوولان درباره قانون جرم سیاسی بحث می کردیم. او معتقد بود که مجرمان سیاسی باید سخت تر مورد محاکمه و مجازات قرار بگیرند چون منافع عمومی را تهدید می کنند. به ایشان عرض کردم که شما دو، سه قرن دیر به دنیا آمدید چون گذشت آن زمانی که متهمان به اقدام علیه مسوولان و حکومت و حتی اهل بیت و وابستگان آنان را هم مجازات می کردند. اکنون همه چیز باید قانونی باشد و قانون هم باید از همه حمایت کند حتی از شما مسوولان که امیدواریم روزی مسوولیت نداشته باشید و متهم به انواع اتهامات باشید و نیاز باشد قانون از شما هم حمایت کند!