نمایش «این یک پیپ نیست»، به کارگردانی محمد مساوات در عکس های تبلیغاتی ویژه است؛ قاب هایی روایی از تئاتری که نیست. به عبارتی اگر بخواهم به زبان اثر آن را بازگو کنم بازیگرانی که نیستند در تئاتری که نبود چیزی را گفتند که چیزی نبود. گمان می کنم در جریانی از تاریخ نمایش ایران حضور داریم که طراحی صحنه و اتفاقات بصری برای دزدیدن چشم تماشاگر در اوج خود است، حتی می توانم بگویم در اوج خلاقیت پراکنی در تئاتر به سر می بریم و در کنار همه اینها در اوج اوج بی ربطی آثار، غریبگی کارگردان و شکافی قبیح میان تئاتر و اجتماع امروز به تماشای مدام کارها می نشینیم. باری همه این ماجرای خوب، بد و زشت به دست سرمایه و تئاتر