به چارچوب چوبی پنجره تکیه داده است. می خواهد باور کنم محو تماشای برف است. هرچند ثانیه نگاهی می اندازد. گاه فکر می کند که حواسم نیست. غرورش را می شکند و گردن به سوی میهمان غریبه می چرخاند. از لحظه ای که رسیده ایم، به بخاری کوچک خانه چسبیده ام؛ اما خبری از گرما نیست. هوا بی امان – و نه حتی ناجوانمردانه- سرد است. پیاده نیامده ایم؛ اما سوز زمستان، آذر را هم تسخیر کرده است و برف نو را به تهران نرسیده، در روستای سعیدآباد خوی ملاقات کردیم. اعظم تعارفم می کند. چای برمی دارم. بخار آن لبخند بر لبم می نشاند. زهرا دنبال برادرانش می رود؛ اما رقیه هنوز کنار پنجره ایستاده است. صدایش می کنند. به اجبار روبه