«بیابان در آن کس که بیابان در درون خویش دارد، غم و انده می پاشد»،1

ایبسن؛ مضمون یکی از آخرین نمایش نامه های خود، «جان گابریل بورکمن» را «سرمای قلب» نام می دهد. مقصود از سرمای قلب، سردی روابطی است که پیرامون بورکمن - شخصیت اصلی نمایش- شکل گرفته است. خودخواهی شدید بورکمن و یا دقیق تر بگوییم، فردگرایی شدت یافته در بورکمن مانع از بروز هرگونه عشق و احساس می شود. اما این فقط بورکمن نیست که سرمای درونش هر عشقی را ناممکن کرده است، در بسیاری از نمایش نامه های ایبسن با سردی «فرد» هایی مواجه می شویم که ناتوان از عشق به دیگری هستند. «ناتوانی از عشق ورزیدن» را می توانیم ازجمله علائم سردی و زندگی دوزخی