در اتوبوس، مترو و تاکسی قابل رصد هستند، همچنان که در مدرسه، دانشگاه و حتی خانه. ساکت و در خود فرورفته، چشم دوخته اند بر این صفحه های نورانی و رنگارنگ، ملعبه های امروزی؛ گوشی، تبلت، لپ تاپ؛ رنگ و وارنگ، قدیمی و جدید، ارزان و گران. گویی از دنیا دل بریده اند و هوش و گوش را یکسره به وادی دیگری سپرده اند؛ فضای مجازی، اتمسفری جذاب.

انسان قرن بیست و یکم بخصوص از نوع شهرنشینش بالفطره تنهاست و درگیر و گرفتار اقتضائات و چالش های برآمده از زندگی ماشینی. ظهور و بروز فضای مجازی و شبکه های اجتماعی برخاسته از آن، حکم مامنی را برایش پیدا کرده که هر چه بیشتر از زندگی واقعی و نارسایی هایش فاصله بگیرد و