از وقتی کشتی گیر ایرانی به دستور مسوولان بالاتر خود بازی را باخت تا بعدا با کشتی گیر رژیم اشغالگر قدس مواجه نشود، موجی در جامعه و در فضای مجازی به راه افتاده است که عمدتا جنبه اعتراضی دارد. نوع واکنش ها یک دست نیست و نگاه حاکم بر این انتقادها هم متفاوت است. در عین حال یک نکته مشترک در این نقدها وجود دارد و آن قانع نشدن افکار عمومی نسبت به سیاستی است که ما در قبال این قضیه در پیش گرفته ایم. بنده مثل کسانی نمی اندیشم که بدون توجه به نوع رابطه ما با اسراییل معتقد به حضور ورزشکاران ایرانی در همه میادین ازجمله در مقابل تیم های اسراییلی هستند. به هر حال جمهوری اسلامی معتقد نیست که کشوری به نام اسراییل وجود دارد و آن سرزمین و کشور را متعلق به فلسطینی ها و رژیم اشغالگر قدس را غاصب و نامشروع می داند و طبیعی است هر گونه برگزاری مسابقه ورزشی با اتباع اسراییل ناقض آن نظر کلی است و باید از آن پرهیز شود. در عین حال این نکته مهم است که ما با انتخاب این سیاست مجبور به دادن هزینه هستیم و باید آن را بپردازیم که محرومیت احتمالی از حضور در برخی از میادین ورزشی یکی از این هزینه ها است. به نظر می رسد اینکه ما هم بخواهیم این موضع ضداسراییلی خودمان را داشته باشیم و در عین حال برای فرار از تحریم ورزش خودمان، بهانه بیماری ورزشکاران را مطرح کنیم و در نتیجه دستاورد مقابله با موجودیت رژیم غاصب قدس هم نصیب ما نشود، شایسته ما نیست. حاصل این سیاست این است که ما ضدیت خودمان با اسراییل را پنهان و موجبات تحقیر ورزشکاران خودمان را هم فراهم می کنیم و در عین حال قادر به جلوگیری از رخدادهایی اینچنینی هم نیستیم و به قول مشهور در نتیجه «هم پیاز را می خوریم و هم فلک می شویم و هم پولش را می دهیم». خوب است موضع خودمان را با تمام ادله ای که داریم برای مردم تبیین کنیم و بر مواضع اصولی خودمان بایستیم و بدانیم که مردم این را بهتر از ما می پذیرند تا آن شیوه مخالفت همراه با پنهان کاری را که شایسته ما نیست.