دانش آموزان و مردم روستای محروم «گاودانه علیرضا» در استان کهگیلویه وبویراحمد برای گذر از رودخانه بین جاده اصلی و روستایشان باید از «گرگر» (وسیله ای که روی سیم بکسل و به وسیله نیروی دست افراد، از روی رودخانه می گذرد) استفاده کنند. تقریبا بیشتر مردم روستا انگشت های خود را از دست داده اند. خبرگزاری مهر (89)

دانش آموزان و مردم روستای محروم «نساء کوه پشتکوه» در استان چهارمحال وبختیاری برای گذر از رودخانه باید به وسیله «دست» و گرفتن سیم بکسل حرکت کنند. خبرگزاری ها (96)

از دو خبر بالا چه چیزهایی متوجه می شویم؟

1- الکی می گویند جامعه یکدست نیست. الان می بینیم که روستاها شبیه روستای نساءکوه پشتکوه در استان چهارمحال وبختیاری است که واقعا به مسئولان امر در همه دولت ها تبریک می گوییم. اگر همین حاشیه های شهرهای بزرگ هم رودخانه داشتند، حتما همه می توانستند شبیه دیگر مناطق محروم از سیم بکسل استفاده کنند.

2- ورزش «سیم بکسل سواری» کم کم دارد به یکی از ورزش های آیینی ایرانیان تبدیل می شود.

3- خوشبختانه سال 89 یک چیزی به اسم «گرگر» بوده که مردم باید سوارش می شدند. الان همان هم نیست و این نشان می دهد جامعه دست از مصرف گرایی برداشته.

4- همه چیز توی تهران است و هر کسی بخواهد پیشرفت کند، پا می شود می آید تهران و وقتی هم دستش به دهانش رسید یا سری توی سرها درآورد، دیگر حال نمی کند برگردد به شهر و روستای خودش. بعد مردم الکی همه تقصیرها را می اندازند گردن مسئولان که روستاها و مناطق محروم وضعیت خوبی ندارند، درحالی که این تقصیر خودشان است که مانده اند در روستاهایشان و پا نمی شوند بیایند تهران تا حالش را ببرند.

5- محمود احمدی نژاد می گفت رئیس جمهور پابرهنه هاست، اما کشور پابرهنه ندارد.

6- روحانی می گوید کشور پابرهنه دارد، اما تقصیر احمدی نژاد است.

7- پابرهنه ها می گویند آقاجان ما خودمان از رودخانه رد می شویم، شما استرس نگیرید.

8- چندتا شاخ اینترنتی با اعلام شماره کارتشان از مردم خواستند شرایط سفر آنها به مناطق محروم و گرفتن عکس سلفی با مردم آن مناطق را مهیا کنند.

9- چند آقازاده اعلام کردند با واردات سیم بکسل خارجی قصد دارند آنان بتوانند از سیم بکسل مرغوب تری برای گذر از رودخانه استفاده کنند.