تقریبا تا یک دهه پیش ادبیات مسلط در جامعه ایران (بویژه در میان خوانندگان آثار) ادبیات داستانی از نوع (ژانر) ترجمه بود، آن هم ترجمه آثاری از کشورهای اروپایی، امریکا و امریکای لاتین. (شعر اما از این قاعده مستثنی است.) ادبیات کشورهای آسیایی و آفریقایی بویژه ادبیات داستانی جهان عرب نزد مخاطبان داستان و رمان محلی از اعراب نداشت، معدود آثاری هم که از اندک نویسندگان عرب به فارسی ترجمه و منتشر می شد با رکود و بی توجهی روی دست ناشران و مترجمان باد می کرد، اما وقتی نویسندگانی از ادبیات هند مثل آنداتی روی، از مصر نجیب محفوظ، از ترکیه اورهان پاموک، از ژاپن ایشی گورو و حتی از کشوری مثل عراق نویسندگانی مانند