آموزش در ایران باستان جدا از آموزش مذهبی، بیشتر نوعی علم حکومت داری و دبیری بود، در اختیار طبقات بالای جامعه. آموزش رسمی نیز مخصوص روحانیان بود که شامل خواندن و نوشتن، اصول و مراسم دینی و اخترشناسی می شد. در کل، آموزش در انحصار طبقه اشراف، روحانیون و دبیران بود. این انحصار دانش، تا زمان ساسانیان نیز ادامه داشت. شاید قدیمی ترین شکل مدرسه - دانشگاه را بتوان به زمان ساسانیان نسبت داد. در زمان ساسانیان، سازمان های آموزشی گسترش یافت. دانشگاه بزرگی مانند جندی شاپور در قرن سوم میلادی توسط اردشیر تاسیس شد که در آن علوم تجربی و ادبیات مورد آموزش قرار می گرفت. در زمان انوشیروان این دانشگاه توسعه یافته و بیمارستانی برای تدریس طب به وجود آمد. این دانشگاه تا قرن سوم هجری دایر بود.