بچه ها می دوند سمت خانه هاشان. طوری که انگار حضور ما تهدیدشان کرده باشد. درهای زنگ زده و رنگ و رو رفته که آفتاب تیز کویر برشته شان کرده، یکی یکی بسته می شود و سکوت محض. اگر لحظه ای پیش بچه ها را ندیده بودیم، حتما فکر می کردیم اینجا شهر ارواح است. چند لحظه بعد چشمان کنجکاو از لای لته های در، زیر نظرمان می گیرند.

در «ریگ جوپار» و پشت کوره پزخانه های «هفت باغ» کرمان، اهالی خود را از نگاه غریبه ها پنهان می کنند. ترس از بازگرداندن به دیارشان، جنگ، بیکاری و گروگان گرفته شدن عزیزانشان، آنها را مجبور کرده بی صدا و با حضوری پنهان در میان دیگران زندگی کنند. اهالی ریگ جوپار، زیر تیغ آفتاب و در پناه کوره پزخانه ها روزگار می گذرانند.