آرشیو سه‌شنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۶، شماره ۳۹۶۹
صفحه آخر
۱۶
نگاه آخر

وحدت: ترازوی حق و باطل

دکتر سید محمد بهشتی

کشور ما از لحاظ تنوع فرهنگی، یعنی تنوع ادیان، مذاهب، روایات، مراسم، مناسبات، پوشاک، شیوه ها و... از فراوانی فوق العاده زیادی برخوردار است. از یک سو اگر ماهیت این تنوع را خوب بشناسیم بی شک باید آن را به مثابه ثروتی بزرگ به جا آوریم چراکه این تنوع در واقع چیزی نیست جز تنوع مزیت هایی که اهل هر گوشه از سرزمین مان را در آباد ساختن خانه و وطن خود توانا ساخته است. این وضعیت به مثال خاندانی بزرگ با اعضایی پرشمار است که در حوزه ها و مسائل گوناگون مهارت دارند و این تنوع ضامن موفقیت آنها شده است.

اما از سوی دیگر به همان ترتیب که مواد مغذی بیشتر مستعد فاسد شدن هستند، چنین کشوری نیز به دلیل تنوع زیاد بهانه های بسیاری برای اختلاف و نقار دارد: و اگر بر اثر بحران یا سوءتدبیر بهانه ها به استدلال تبدیل شود و نقار جای وفاق را بگیرد، اتفاقا این طور نقارهای خانوادگی تلخ تر و دردناک تر هم از کار درمی آیند. تنوع زیاد در شرایط نقار ممکن است به فروپاشی های عظیم و خسارت بار منجر شود و التیام آن شاید به گذشت نسل های بسیار نیاز یابد.

برای سرزمینی همچو ایران هیچ چیز بهتر از وحدت نیست و هیچ عداوتی بالاتر از صدمه زدن به این عمود جامعه وجود ندارد. پس هرکس که از روی آگاهی یا ناآگاهی، اولویت وفاق و یکپارچگی را بر دیگر مسائل درک نکند، خواه ناخواه زمینه را برای تعمیق نقار آماده ساخته است. حتی اگر در صورت ظاهر هم مدام صحبت از وحدت ادیان، وحدت مذاهب، وحدت ترک و فارس و لر و... کند

بدترین نوع صدمه ای که به وحدت زده می شود را کسانی باعث می شوند که ذیل عنوان کلی تفکیک حق از باطل، خود را حق فرض کرده و هرکس مثل شان نیست باطل می انگارند. تفاوتی هم نمی کند این حق چه باشد و به چه ساحتی نظر داشته باشد: از نازل ترین و زمینی ترین مرتبه گرفته تا متعالی ترین و معنوی ترین آن.

در حقیقت اگر مهم ترین رکن منافع ملی را وحدت قرار دهیم آنگاه حق یعنی هماهنگی با وحدت ملی و به تبع آن هرکس در مسیر آسیب به وفاق حرکت کند راه باطل را در پیش گرفته است. پس آنان که نگرانند تا اعمال شان موجب شود در جبهه باطل قرار گیرند، بدانند محک و ترازویی بین و آشکار در میان است و آن تقویت وحدت ملی است.