در سال 2017 در «گزارش جهانی شادترین کشورهای جهان»، ایران رتبه 108 را در شاخص خوشحالی کسب کرد؛ یعنی سه پله سقوط در مقایسه با سال گذشته! در این رتبه بندی، کشورهایی چون نروژ، دانمارک، ایسلند، سوئیس، فنلاند، هلند، کانادا، نیوزیلند، سوئد و استرالیا به ترتیب 10 رتبه برتر را به خود اختصاص دادند. گفتنی است «اعتماد متقابل»، «هدف مشترک»، «سخاوت» و «حکومتداری خوب» از جمله معیارها و سنجه های میزان خوشحالی در این مطالعه بوده است. به لحاظ جامعه شناختی جای تدقیق و مداقه دارد که آیا چنین آمار و معیارهایی اساسا می تواند بازگوکننده شادی یک جامعه یا معیار سنجش خوشحالی افراد یک جامعه باشد؟ شادی و خوشحالی ما چقدر به معیارهای اجتماعی برمی گردد و چقدر در گرو نوع جهان بینی و نظام معنایی فردی هر یک از ما است؟