تنها هستند. تنها اما امیدوار، مبارز و پرانگیزه. ورزش زنان در کشور ما بیشتر به شوخی شبیه است. شوخی تلخی که کسی از آن خنده اش نمی گیرد. نه تماشاگر دارند، نه امکانات و نه زمینه ای برای پیشرفت. ورزشکاران زن فقط در میدان ورزش نمی جنگند، در واقع میدان ورزش آخرین جایی است که باید آنها بجنگند، تا پیش از آن، با خانواده هایی که نمی فهمند چرا دخترشان باید ورزش کند؟ با جامعه ای که ورزش را فقط در قامت مردانه معنا می کنند، با مسئولانی که آنها را همیشه در آخرین رده های فهرست بودجه و هزینه قرار می دهند، می جنگند.

این عکس، صحنه ای از دیدارهای هفته نهم لیگ برتر فوتبال زنان است. صحنه ای از مهم ترین دیدار این هفته که در آن تیم های راه یاب ملل سنندج و شهرداری بم به مصاف هم رفتند. به تعداد تماشاگران دقت کنید، مهم ترین بازی لیگ برتر فوتبال زنان فقط همین قدر تماشاگر دارد. دوستان، خواهران و آشنایانی که آمده اند تا بازیکنانشان را تشویق کنند. حتی معلوم نیست صدای تشویق هایشان به گوش بازیکنان می رسد یا نه؟ همه شوکت و هیبت این صحنه اما در آن دست هایی است که به نشانه موفقیت بالا رفته اند، آن امیدی که انگار مهم ترین بازیکن میدان است. زنانی خستگی ناپذیر که راه را می کوبند و جلو می روند. به سختی، با مشقت، با اشک و درد، اما لابد آینده روشن است. لابد روزهای بهتر از راه خواهند رسید و بالاخره این جنگندگی و امیدواری به بار می نشیند: سبز، سرافراز و همیشگی.