حلیمه بالای تپه ورم کرده زیتونی رنگ وسط دهگاه ایستاده بود. دست نقاب چهره کرده... جاده ماری پیچان بود بر تن عریان دشت... گله گله درختچه های کهور و کنار و گز، دشت را از کچلی مطلق درآورده بود. لوار می آمد... اطراف تپه ای را که حلیمه برآن ایستاده بود، چند سیاه چادر و چند اتاقک گلی فرتوت پوشانده بود... از دوردست، خط غباری بر جاده پدیدار شد. رسول بود بر موتور ایژ که سکوت موهوم جاده را چاک می داد و می آمد. حلیمه از ورم تپه پایین دوید. شلال عقب چادر گل درشت بلوچی اش توی پاهایش پیچید و نزدیک بود به زمین بخورد... خودش را جمع کرد. یک لنگه صندل بندری اش توی شن فرورفت و برگشتنا بیرون نیامد، مهم هم نبود... به دهانه دهگاه دوید موتور نزدیک تر رسیده بود و حالا جنازه آویزان بر عقب موتور رسول شفاف تر دیده می شد...