وقتی در روزهای اخیر درباره فرشاد و مسعود اقتصاد ایران نوشته ای را خواندم، گرچه بر این چرخه شوم نخبه کشی در قوانین آهنین اندک سالاری متاثر شدم اما متعجب هرگز. برای من که به سبب علاقه، مختصر مطالعاتی در تاریخ معاصر ایران و مسئله خشونت و نظم های اجتماعی داشته ام، چه جای تعجب است که الگوی کنونی نهادها در هر کشوری عمیقا از گذشته آن سرزمین ریشه می گیرد زیرا زمانی که یک جامعه به شیوه ای مشخص سازمان می یابد، این وضعیت میل به ماندگاری دارد. فرهنگ اقتصادی 500ساله اخیر ایران ویژگی خاصی دارد. خطوط کلی آن یعنی اهرم های فرماندهی در داخل نظام اقتصادی ایران در این مدت فرق چندانی نکرده است. هرچند در این 500