شیوه ای که محمد رحمانیان چند سال اخیر در پیش گرفته و با نوشتن و اجرای نمایش های اپیزودیک با حال وهوای نوستالژیک می کوشد فضای ذهنی جامعه ایران در چند دهه اخیر را بررسی کند، از یک سو با اقبال مخاطبان روبه رو شده و از سوی دیگر مورد نکوهش برخی صاحب نظران قرار گرفته که مدعی اند این نوع نمایش های کوچک که گاهی پیوند درونی هم ندارند، فرصت کافی برای پرداختن عمیق به موضوع ایجاد نمی کنند و به نظر می رسد رحمانیان به برخی موضوع های اجتماعی نوک می زند، احساسات مخاطبان را قلقلک می دهد و رهایش می کند. هر دو گروه هم به گمان من حق دارند. چه مخاطبان انبوهی که مثلا در همین نمایش ترانه های قدیمی پیکان جوانان، به