در ماجرای زلزله استان کرمانشاه، یکی از مواردی که بسیار جلب نظر کرد، کمک هایی بود که از سوی مردم سراسر کشور به سوی این استان روان شد. حجم این کمک ها آنقدر زیاد بود که جاده های منتهی به مناطق زلزله زده تا کیلومترها بند آمد و حتی بنا به شنیده ها، کار به جایی رسید که رانندگان وسایل حامل اقلام اهدایی، از خستگی و کلافگی، گاهی مواد ارسالی را کنار جاده رها می کردند و بازمی گشتند. در اعتراض به این وضعیت که چرا به جای تجمیع این کمک ها در مراکز و نهادهایی که مسوولیت شان همین کمک رسانی ها است و اینکه منطقی آن است که مردم به جای کمک فردی و شخصی و هجوم به این مناطق، بهتر است که کمک های خود را به این نهادها بدهند، جواب داده می شد که اعتماد به این نهادها و به خصوص به دولت سلب شده و مردم تصمیم گرفته اند، خودشان راسا اقدام کنند. خب این حساسیت برای کمک به دیگران را باید ارج نهاد، کاری هم نداریم که این تلاش ممکن است به ضد خود تبدیل شود و در عمل به هرج و مرج و آسیب های بیشتر بینجامد ولی چند روز است که ذهنم درگیر پرسشی است که از هیچ سو پاسخی برای آن نمی یابم. اگر بر این اعتقادیم که دولت و حاکمیت، فشل تر از آن هستند که در مواقع بحرانی به کمک مردم بیایند و به کارها و اهداف شان هیچ اعتماد و امیدی نیست، چرا در این چند روز که آلودگی هوا بیداد می کند و نفس همه را بند آورده، نه به دیگران که به خودمان کمک نمی کنیم؟ مگر نمی گوییم که بالاترین حجم آلودگی هوای تهران ناشی از آلاینده های سوختی خودروها ست، پس چرا هیچ کمپینی در فضای مجازی راه نمی افتد که خودروی شخصی استفاده نکنیم؟ چرا هیچ کس حاضر نیست برای کمک به خود و دیگران کاری بکند؟ فقط باید زلزله بیاید تا خطر را حس کرده و کمک کنیم؟