تردیدی نیست که همه انسان ها به پیش بینی آینده علاقه مندند و کارشناسان حوزه های مختلف علمی و فنی نیز از این اصل مستثنا نیستند. اما اغلب با واسطه قرار دادن ده ها اما و اگر، نظری می دهند که هر چه اتفاق بیفتد پیش بینی آنها تا حدی درست است.

در این میان اگر به هزاران خبر و مصاحبه و گزارش محیط زیستی داخلی و خارجی در چند دهه گذشته مراجعه کنیم، کمتر نشانی از امید به بهبود در اوضاع دیده می شود. با مرور اظهارات مدیران دولتی درباره چالش های محیط زیستی، به نظر می رسد صاحب منصبان نهادهای دولتی چاره ای جز پذیرش این واقعیت ندارند که عناصر حیاتی آب، هوا، خاک و تنوع زیستی علاوه بر جنبه های تخصصی دارای ابعاد