از دیرباز با یک شکاف بزرگ و گسست عمیق میان توسعه ملی و توسعه علمی مواجه بوده ایم. دانشگاه ها در گذشته نقش اصلی و محوری در روند توسعه ایفا نداشتند و صرفا به تولید علم و دانش مشغول بودند. در چهل، پنجاه سال اخیر اما شاهدیم که دانشگاه ها و مراکز علمی به تمام معنا پیشران توسعه شده اند. به همین خاطر است که اگر میزان رشد اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و فرهنگی را در کشورهای مختلف بررسی کنیم، خواهیم دید که این رشد با توسعه علمی در آن کشورها پیوند و نسبت مستقیم دارد. دانشگاه ها در ایران نقش مهمی در توسعه کشور بازی می کند اما به خاطر نوع نگاه حکمرانی و ادامه سیطره نفت بر بودجه کشور با یک گسست جدی مواجه هستیم.