سریال «سایه بان» یک اثر نمایشی قابل تامل است که در یک شمای کلی نقاط قوتش بر ضعف هایش می چربد. این که بستر یک فیلمنامه که اغلب قهرمانانش هم جوان هستند در یک محیط کارگری و زندگی و مناسبات اجتماعی برآمده از آن پایه ریزی شود، اتفاقی مبارک است که کمتر در سریال های تلویزیونی شاهدش هستیم. مجموعه های نمایشی بیش و کم حول و حوش طبقه متوسط جامعه و همان حوالی دور می زنند. چنین کنش مطلوبی که ذکرش رفت البته اما و اگرها و الزامات خود را می طلبد که بی شک، شناخت کافی و وافی از طبقه فرودستی که قرار است از آنها صحبت شود، مهم ترین شان خواهد بود. گام اول در سبیل سامان دادن سریالی بر پایه و مبنای آدم های به اصطلاح جنوب شهری که دغدغه نان دارند، آگاهی کامل از روحیات شخصی و مناسبات جمعی این طبقه است. اگر این بصیرت کامل باشد، آن وقت شخصیت ها هم ملموس می شوند و اتفاقات، قابل باور برای مخاطب.