غروب 22 خرداد 96، تیم ملی فوتبال ایران به جام جهانی روسیه سلام کرد. آن موقع حضور روسیه و برزیل در جام جهانی 2018 قطعی بود و تیم ملی به عنوان دومین تیم صعودکننده و سومین تیم حاضر در جام جهانی به روسیه رسید. همه فکر می کردند تمام انرژی ورزش کشور ذخیره می شود تا تیم ملی در روسیه تنها نماند؛ اما اینها همه حدس و گمان بود.

سه ماه گذشت و ایران در آخرین دیدارهای مقدماتی جام جهانی که برای تیم ما حالت تشریفاتی پیدا کرده بود، دو تساوی دیگر مقابل کره جنوبی و سوریه به دست آورد تا بازی های مقدماتی بدون باخت ما تمام شود. سه ماه را به سرعت نور از دست داده بودیم و هواداران عاشق فوتبال و عاشق ایران امیدوار بودند در 9 ماه باقیمانده اتفاقی رخ دهد. باز هم زمان بسرعت گذشت. قرعه کشی جام جهانی انجام شد و تیم ملی در گروه مرگ کنار اسپانیا و پرتغال قرار گرفت. اهالی فوتبال تردید نداشتند که بعد از این قرعه سخت، همه کنار هم قرار می گیرند تا آبروی این فوتبال حفظ شود، اما انگار عین خیال ما نبود. کسی حال فکر کردن به جام جهانی را نداشت. زمان گذشت و به 11 دی رسید و حالا نزدیک پنج ماه به اولین بازی ایران در جام جهانی روسیه زمان باقی مانده است؛ فقط پنج ماه برای آن که فکری کنیم و قدمی برداریم. هفت ماه را پشت سر گذاشتیم و حالا پنج ماه پیش روی ماست؛ زمانی که به سرعت همان هفت ماه می گذرد و چشم که باز کنیم، در سن پترزبورگ هستیم و باید مقابل مراکش به میدان برویم. به آن بازی که برسیم، شاید خمیازه بکشیم و چشمانمان را باز کنیم و با خود بگوییم، چقدر زود 25 خرداد 97 رسید؛ اما آن زمان برای بیدار شدن دیر است؛ خیلی دیر.