در کنار ترافیک، خشکسالی، پارازیت و آلودگی هوا، یکی از مسائلی که مردم را دچار بیماری های قلبی و عروقی، گوارشی و اعصاب و روان کرده، همین صدا و سیمای خودشان(نه پس خودمان!) است. حالا که ناچار شده ایم یک سری چیزها را(مثل سیگار!) فیلتر برای شان بگذاریم، برای تلویزیون هم یک فیلتر بگذاریم تا مردم کمتر آسیب ببینند.

همین که دولتمردان اعلام کرده اند که سخنرانی دیروز رئیس جمهوری بدون سانسور پخش شده، واقعا کشور را در بهت و حیرت فرو برده است. از آنجایی که مسئولان این روزها ترجیح می دهند در پیت حلبی حرف بزنند، اما در رادیو و تلویزیون حرف نزنند، خودش نشان از وضعیت این سازمان دوست داشتنی و تو دل برو دارد. اما سخنرانی دولتمردان تحت چه شرایطی از تلویزیون و رادیو پخش می شود؛

الف- وقتی که سخنرانی نکنند؛ اصلا دولتمرد خوب، دولتمردی است که سخنرانی نکند!

ب- وقتی برنامه آشپزی و مسابقه ای که جایزه اش قابلمه و سماور است و سخت ترین سوالش این است: اسم کوچک آلبرت انیشتین چیست؟، پخش نشود!

ج- وقتی اتفاق خاصی در کشور نیفتاده و دولتمردان حرفی برای گفتن ندارند، در نتیجه جلوی دوربین می آیند و برای حضار سوت کفتری می زنند!

د- ساعت هایی که هیچ رسانه ای برنامه خاصی ندارد و طبیعتا مخاطب خاصی هم ندارد.مثلا پخش سخنرانی مهم ریاست جمهوری به صورت زیرنویس ساعت سه نصفه شب، به صورت زیرنویس!

در عوض تلویزیون تا دل تان بخواهد گزارش تصویری ضبط می کند.به این صورت که یک آقا شاپوری است که از مهران مدیری و آقای حیاتی بیشتر جلوی دوربین آمده است و در تمام برهه های حساس و مقاطع حساس کنونی جلوی دوربین می آید و نظرش را که همیشه باب میل مدیران رسانه ملی(نخندید!) از یکی از شبکه های تلویزیون پخش می شود.

خلاصه صدا و سیما سال هاست که تکلیف خودش را با مردم مشخص کرده و دیگر باید چه کار کند تا بروید و شبکه های دیگر را تماشا کنید؟ هان؟!