تذکر: مقصود از این نوشتار گروه های خودجوش مردمی برآمده از نهادهای اصیل و ریشه دار در فرهنگ ایرانی-اسلامی نیست.

آنها معمولا هنگام کمک به دیگران دیده می شوند؛ در حال توزیع مواد غذایی میان حاشیه نشینان شهرها؛ جمع آوری کالا برای زلزله زدگان و توزیع آن؛ یا ترحم برای کودکان کار و بدسرپرست؛ هنگام دلسوزی برای معضلاتی مثل اعتیاد و فقر؛ جایی در میان بحث های حقوق زنان یا دفاع از محیط زیست. هر کدام از ما دست کم یک بار با آنها مواجه شده است. گروه هایی که با پیشوندهایی چون انجمن، جمعیت، خیریه، سازمان مردمی و... خود را معرفی می کنند و از دیدگاه قانون تحت عنوان ان.جی.ا ها (NGO) دسته بندی می شوند. اما آیا آنها حقیقتا آنچه می نمایند، هستند؟