چارلی چاپلین، سینماگر بزرگ قرن بیستم، چهارم دی 1356 چشم از جهان فرو بست. نشریه سینمایی «ستاره سینما» که آن سال ها به شکل هفتگی چاپ می شد، در مطلب مفصلی به قلم محمد جعفری، با تیتر «زندگی، حدیث نفس و مرگ؛ سفری از آغاز تا انجام با انسان ترین هنرمند: چارلی چاپلین...» مروری موشکافانه بر آثار سینمایی او داشت.

در نگاه نویسنده این مطلب، نکته ای که بیشتر از هر چیز دیگری در سینمای چاپلین جلب توجه می کند، نمایش نیم قرن زندگی یک ملت است، از سال های پیش از جنگ جهانی اول تا اواخر دهه ششم قرن بیستم: به عنوان نمونه، آثار فقر و کمیابی حاصل از جنگ اول جهانی در فیلم های «زندگی سگی»، «پسربچه» و «پیش فنگ»، آثار بحران اقتصادی آمریکا در «روشنایی های شهر» و «جویندگان طلا»، آثار زندگی ماشینی و عصر صنعت و تکنولوژی مدرن در «عصر جدید»، آثار جنگ ویرانگر دوم در فیلم «دیکتاتور بزرگ» و بالاخره آثار حاصل از جامعه «مک کارتیسم» در فیلم های نهایی او «سلطان در نیویورک.» آن روز ها بازار مد و مدسازی حسابی داغ بود و مدهایی در «ینگه دنیا» عرضه می شد که به قول نویسنده ستاره سینما دود از کله آدم بلند می کرد. ظاهرا آن زمان، مرگ چاپلین دستمایه ای شده بود تا مد چارلی! بازار ها را تسخیر کند. مدسازان در واقع بر اساس شکل و شمایل خاص او برای بانوان ترکیبی از لباس و آرایش طراحی کرده بودند که گویا مورد توجه قرار گرفته بود. پاپیون های بزرگ، کت های یقه پهن یک دکمه، جوراب های بافتنی راه راه، کفش های نوک گرد، سایه سیاه دور چشم و ابروهای باریک و کوتاه از جمله مشخصات این مد به شمار می رفتند؛آن مد البته به اقتضای طبیعتش بعدها از سکه افتاد اما چیزی که با گذشت زمان هیچ وقت از مد نیفتاد، نام چارلی چاپلین به عنوان نابغه تکرارنشدنی دنیای سینما بود.