آرشیو چهار‌شنبه ۱۳ دی ۱۳۹۶، شماره ۳۹۹۲
صفحه آخر
۱۶
شهرنگار

احساسات تلنبار شده

محمد زینالی اناری

اغلب اوقات می شنوم که برخی از مراجعینی که با آنها سر و کار دارم، از احساسات نادیده گرفته شده ای سخن می گویند که حق شان نبوده است. اما با کمی دقت می بینم که بسیاری از این افراد خودشان هم توانایی این کار را ندارند. یعنی با وجود اینکه تقاضای روابط خیلی عمیق انسانی از دیگران دارند، خودشان چنین کاری را انجام نمی دهند. همان قدر که نیاز دارند فرد دیگر مشتاقانه با ایشان صحبت کند و به سخن شان گوش دهد، خودشان چنین کاری نمی کنند و طرف مقابل را در انتظار می گذارند. روانشناسان به چنین وضعیتی انسداد زبانی می گویند: وقتی فرد نیاز به صحبت داشته باشد، هیجان یا احساسات زیادی را تحمل می کند که قابلیت تبدیل به سخن را ندارد: چون این مساله دوطرفه است، هیچ وقت رابطه دو نفره سازنده و همراه با آرامش خلق نمی کند. این در حالی است که امروزه بسیاری از ما مخاطب رسانه هایی مانند رادیو و تلویزیون هستیم که عنصر اصلی آنها گفت وگو، بیان احساسات و ایجاد ارتباط صمیمانه است. انسان امروزی، میراث دار نسل هایی است که سالیان سال به شیوه عمودی تفکر و کار می کرده است و در آن اغلب انسان ها از قدرت های بالادست می شنیدند و فقط هنگامی که به زیردست احاطه داشتند، توانایی بیان سخن خود را داشتند و آنگاه احساسات و هیجان ها از بالا به پایین تخلیه می شد و همیشه هم انتظار داشتند که کوچک ترها از بزرگ تر ها الگو و راه کار بیاموزند. در حالی که امروزه با وسایل دموکراتیک شکل گیری روحیه اجتماعی، انسان ها در حال درونی کردن احساساتی هستند که به جای اقتدار عمودی، ارتباط افقی را در جامعه ایجاد می کند. اما این تصویری که از ارتباط افقی و شیرینی روابط صمیمانه در ذهن انسان ها خلق می شود، هنوز امکان شکل دادن به روابط افقی بین برخی از انسان ها نشده است. اگرچه ابتدا به نظر می رسد این ماجرا صرفا در آسیب دیدگان دیده می شود، اما به نظر می رسد احساسات تلمبار شده به خاطر ناتوانی در ایجاد ارتباطات افقی، دامنه ای بیشتر از موضوعاتی چون طلاق عاطفی و... داشته باشد.