«خودنویسم را از آفتاب پر می کنم» برشی است هشت ساله از زندگانی پرویز شاپور، در قالب نامه هایی که او به پسرش کامیار نوشته است. شاپور، کامیار را برای ادامه تحصیل به انگلستان فرستاده و اکنون با زبانی صمیمی، ساده، مهربان و شیرین برایش نامه می نویسد تا این نامه ها رشته ای باشند که کامیار را به او، خانواده و هویتش وصل کنند. کتاب در حقیقت، بازتابی است از نگاه ظریف، نکته یاب، طناز و روح مهربان و لطیف شاپور. شاپور در این نامه ها پسرش را رفیق خودش می داند و با ملایمت و نرمی تلاش می کند او را بفهمد و درعین حال راهنمایی اش کند. او را: «با قلبش می بوسد»، «به اندازه تمام سلام هایی که بشر از اول زندگی تاکنون