برای من که لااقل از جشنواره دوم، سیمرغی های این جشنواره برایم مهم بوده اند [و اغلب اوقات، فیلم هایی که سیمرغ نگرفته اند، مهم تر!] این جشنواره، دورنمای جذابی دارد نه به خاطر اینکه در آن تنوع ژانری دیده می شود [چه توقع بی جایی! مگر در سینمای ایران، روی هم رفته چند ژانر اجازه ورود به سینمای بدنه یا سینمای هنر و تجربه دارند؟ منظور البته، اجازه بضاعت تخصصی است نه اجازه ممیزی!] و نه به این دلیل که سینماگران قدیمی و موج نویی و اسم و رسم دارهای شناخته شده در فراتر از مرزهای ما، صف کشیده اند[می دانیم که این طور نیست! اسامی فیلم ها و کارگردان ها را همه مان خوانده ایم!] جذاب است چون ایده ها و کارگردان