17 دی دوباره از راه رسید؛ روزی که در آن جهان پهلوان تختی در تاریخ ایران جاودانه شد...

در همه این سال ها از تختی و تختی واربودن گفته و نوشته شد. از واقعیت تا اغراق، از نگاه منطقی و منتقدانه تا ذوب شدن و تعصب بیجا.... همه اینها درباره غلامرضا تختی بیان شده است، به طوری که کمتر علاقه مندی به ورزش یا حتی دور از ورزش را می توان یافت که یکی، دو روایت از جوانمردی های مردی به نام «آقاتختی» نشنیده باشد.... همه این روایت ها؛ چه راست باشد چه دروغ و چه تبلیغی باشد برای ترویج جوانمردی و چه به خاطر اغراق آمیزبودنش ضدتبلیغ، بر اصل موضوع خدشه ای وارد نمی کند؛ جوانمردی در ورزش و در ایران عزیز یک ارزش است، همان طور که در روح المپیک نیز بر شیپور دوستی، جوانمردی و صلح دمیده شده است... طبیعتا این ارزش نیک را که ریشه در تاریخ کهن این مرزوبوم دارد نباید در حوزه ورزش محدود و آن را در ورزش و ورزشکاران محدود کرد. مردان بزرگی در این سرزمین بوده و هستند که آشکارا و غیرعلنی جوانمردی را معنا می کنند؛ انسان دوستانی که دست نیازمندان را می گیرند، از فقرا دلنوازی می کنند و همه آنهایی که در حد وسع خود قدمی برای رضای خالق خود و لبخند یک انسان آستین بالا می زنند، همه اینها جوانمردند و تختی وار... در ورزش نیز در همه این سال ها کم نداشتیم ورزشکاران و قهرمانانی که تختی وار برای معنی کردن جوانمردی کمر همت بسته اند... تختی، نماد جوانمردی در ورزش است، باید به این نماد بالید و آن را پاس داشت....