در بیانیه یکی از احزاب اصلاح طلب درباره حوادث اخیر کشور، نکته ای مورد توجه قرار گرفت که تامل درباره آن ضروری است و آن «ضرورت اصلاح مستمر گفتمان اصلاحات» است. فکر می کنم این کار بسیار ضروری است و باید در دستور کار همه احزاب و چهره های اصلاح طلب قرار گیرد تا متناسب با زمان و نیازهای هر عصر و در پاسخ به پرسش های تازه، این گفتمان حرف اقناعی برای عرضه داشته باشد و در عین حال حمایت نیروهای هوادار و پایگاه توده ای خود را حفظ کند. در عین حال به نظر می رسد بخشی از این اصلاح مستمر گفتمان اصلاحات باید به احیای دوباره مبانی و اصولی متوجه شود که همیشه مطلوب و خواستنی است اما به دلایلی این روزها کمتر از آن حرف زده می شود. در این باره که کدامین ارزش و آرمان را باید از منظر اصلاح طلبانه مطرح کرد و پاس داشت، سخن فراوان است. اصلاح طلبی هیچ سنخیتی با خشونت و هرج ومرج ندارد و طبعا اصلاح طلبان باید از خشونت ورزی به هر شکل ممکن جلوگیری کنند. با ایجاد کمترین خشونت اجتماعی، باخت اصلاح طلبان آغاز می شود و این اصلا مهم نیست که خودشان در ایجاد یک خشونت نقش داشته باشند یا خشونت بر آنها تحمیل شده باشد. در گذشته اصلاح طلبان با شاخص مبارزه ضدامپریالیستی و ضداستعماری شناخته می شدند اما امروز به دلایل گوناگون این سنگر را خالی کرده و داوطلبانه آن را به رقیب خود سپرده اند. باید این علم را دوباره به دست گرفت چرا که مبارزه با نظام سلطه هم یک آرمان اصلاح طلبانه است. عدالت خواهی و مبارزه با شکاف طبقاتی و دفاع از محرومین را باید یکی دیگر از آرمان های مغفول اصلاح طلبانه دانست که نیازمند احیای دوباره است. هیچ اصلاح طلبی حق ندارد این آرمان را بیرون از حوزه گفتمانی خود قرار بدهد و خود را در این زمینه خلع سلاح کند. دفاع از ارزش های اخلاقی و دینی و حمایت منطقی و معقول از دین و شریعت هم باید دوباره در دستور کار اصلاح طلبان قرار بگیرد. چرا باید کسانی مدافع این ارزش ها جلوه کنند که به هر دلیلی قادر به دفاع جذاب از دین معقول نیستند؟