آن روز که جهان منطق مورد قبول مردم ایران را پذیرفت و تحسین جوامع را به دنبال داشت و بازنمایی از غنای فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و رشدیافتگی ملت بود، این اتفاقی بزرگ و شاید کم سابقه برای کشور ما بود، آن هم در تاریخ ملل و سازمان ملل. افسوس و صدافسوس که این دستاورد جهانی ما که می توانست الگویی برای مردم مسلمان و دولت ها و کشورهای منطقه باشد و رویکردی اثربخش برای حل معضلات سیاسی و اجتماعی کشور خودمان، با بی مهری مواجه شد و خصوصا تشدید برخی شکاف ها موجب پاره ای تنش و تشنج در میان جامعه شد و رویگردانی از فرهنگ و منطق گفت وگو هزینه های فراوانی را ایجاد کرد. این درسی بود که باید ما را بر آن می داشت تا رویکرد