صبح روز 18/2/95 استادم، دکتر سحابی، تلفنی خبر دادند که آقای مهندس معین فر حالش خوب نیست و در منزل بستری است. بلافاصله گفتم آماده ام به اتفاق به دیدارش برویم. گفتند بگذار ببینم امکانش هست کسی را ببیند؟ ساعت حدود 16 خبر دادند که سریع بیا گفته اند ساعت 17 دقایقی کوتاه می توانیم ایشان را ببینیم. وقتی رفتیم دیدم در اتاق خوابش بستری و خوابیده است و حالش خوب نیست. دقایقی بعد که بیدار شد، به بالینش رفتیم. بلافاصله دیدم که در همان حال مریضی هم همان انسان نستوه و شاداب، ولی به لحاظ فیزیکی بسیار ضعیف شده است. سریعا صحبت به علایق مشترک رسید و از نحوه توسعه تهران و بازسازی بوئین زهرا بعد از زلزله 1341 سخن گفت. بعد بلافاصله و ناگهان خطاب به من گفت: «راستی، مهدی! تو چرا اون ماجرای زلزله 1331 ترود را توی «شرق» درست ننوشتی؟» خطابش هم به من همیشه با طنز و مهربانی و البته با همان صدای خاص گرفته و بلند و با لحن مردان قدیمی تهران و مانند پدربزرگ های قدیمی به نوه اش بود. می دانستم روزنامه «شرق» را منظم می خواند. ناگهان جا خوردم که کدام یادداشتم را می گوید؟ دیدم منظورش یکی از یادداشت هایی است که در آن به مطالعه زلزله های دهه 30 اشاره کرده بودم. گفتم: «خب آقای مهندس! حالا که چیزی نشده، بلافاصله جبران می کنم». گفت: «نه! این طوری خب نمیشه که! الان اگر بنویسی میشه حالت طلبکاری من!»، گفتم: «نه من یک تاریخچه کامل از نحوه شروع مطالعات تاریخی زلزله های ایران برای انتشار در شرق می نویسم و ماجرای کامل آن مطالعه زنده یاد امبرسیز و شما را هم در آن یادداشت می آورم». به منزل که برگشتم بلافاصله آن یادداشت را نوشتم و ارسال کردم برای دبیر سرویس علمی «شرق» که در صفحه اول روزنامه «شرق» در 21/2/95 با عنوان «مطالعه بنیادی زلزله های فلات ایران» منتشر شد. بعدا مهندس به من گفت یادداشت «جبرانی» من را خوانده و کلی تشکر کرد. روحش شاد.