علی رفیعی از معدود کارگردانان نسل خودش است که دانش آکادمیک را به بهترین شکل فرا گرفته و دریافت هایش را در تمام این سال ها به بهترین شکل روی صحنه به نمایش گذاشته است. او برپایه همین آگاهی و شناخت، متونی را که شایستگی مطرح شدن در تئاتر ایران را داشته پیش روی همگان قرار داده است. آثار علی رفیعی برخوردار از زیبایی شناسی روز دنیا است و تا آنجا که می دانم قدرت یک سنوگرافی شایسته را دارد. متن های شسته رفته، طراحی صحنه دقیق، طراحی لباس ها، بازی ها، کارگردانی تصویری در مجموع از او یک کارگردان بسیار شاخص می سازد. به ویژه در میان کارگردانان بعد از انقلاب: گرچه قبل از انقلاب هم آثاری را روی صحنه برده بود ولی حافظه این نسل به یاد نمی آورد.

من تئاتر این هنرمند را در مقابل نمایش های شلخته و بزن در رویی می دانم که این روزها روی صحنه می روند. دقت و ظرافتش در ارزش های گرافیکی صحنه، انتخاب رنگ ها و وجوه دیداری آثارش بسیار پررنگ و اساسی تر از چیزی است که به طور رایج اتفاق می افتد. ای کاش بطور مستمر امکان انتقال دانش و تجربه در اختیارش گذاشته می شد، البته در دوره هایی کارگاه هایی برگزار و هنرجویانی هم تربیت کرده است اما بدخواهان و حسودان همواره کاری کردند که نتواند آن طور که علاقه دارد به فعالیت ادامه دهد. فراموش نکنیم در جریان آماده سازی و اجرای نمایش «یرما» چه اتفاقی رخ داد و چه سنگ هایی پیش پایش گذاشتند: سنگ هایی که کم از توقیف یک اثر نداشت.

علی رفیعی انسانی اهل فضل و خلاقیت است. دانش نظری دارد و ترکیب اینها موجب خلق آثار ارزنده می شود. امیدوارم به عنوان یک کارگردان شاخص خلاق هر امکاناتی که نیاز دارد را در اختیارش قرار دهند تا بتواند کارش را روی صحنه به نمایش بگذارد. تولد علی رفیعی بسیار مبارک است و من به نوبه خودم تبریک می گویم.