از نظر قرآن، هشت بهشت چنان است که نمی توان برای آن توصیفی کامل داشت؛ زیرا انسان نمی تواند به حقیقت آن برسد؛ درک انسانی محدود است و چون در عالم دنیا و ماده است گرفتار محدودیت های آن است. از این رو قرآن ضمن بیان مشابهاتی میان بهشت و زیبایی های دنیا به این نکته توجه می دهد که مومنان اهل بهشت، نه تنها آنچه را می شناسند و می خواهند به دست می آورند و خدا برای ایشان فراهم می آورد، بلکه آنچه را که فراتر از دایره معرفتی و شناختی آنان است به آنها می دهد. خدا می فرماید: لهم فیها ما یشاءون و لدینا مزید؛ هر چه بخواهند در آنجا دارند و پیش ما فزونتر [هم] هست.(ق، آیه 35)

پس انسان بهشتی هر چه بخواهد برایش حاضر است؛ یعنی هر چه در قلمرو شناختی و آرزوی آن قرار دارد برایش فراهم است؛ اما فراتر و بیش از قلمرو آرزوی اودر آنجا ما برایش فراهم می کنیم.

به سخن دیگر، آرزوی هر کسی به اندازه معرفت و شناخت اوست. از همین رو، هر چه بخواهند برایشان هست، اما فراتر از آنها، چیزهایی هست که اصلا آنان نمی خواهند. این نخواستن به سبب آن نیست که خوش ندارند، بلکه چون نمی دانند، آنها را نمی خواهند؛ اما اگر می شناختند و می دانستند حتما آنها را نیز طلب می کردند.خدا می فرماید ما فراتر از دانسته ها و خواسته ها و آرزوهای آنان عمل می کنیم و به آنان چیزهایی می دهیم که فراتر از شناخت و آرزو و خواسته های آنان است. چنانکه در این باره می فرماید:هیچ کس نمی داند چه پاداشهای مهمی که مایه روشنی چشمهاست برای آنها نهفته شده، این پاداش کارهایی است که انجام می دادند.(سجده، آیه 17) پس هیچ کس نمی داند چه چیزهایی از چشم روشنی ها که نهان از دیدگان معرفتی آنان است، خدا برایشان در بهشت ها فراهم آورده است. در یک حدیث قدسی، پیامبر خدا (صلی الله و علیه وآله) از خدای متعال روایت می کند: اعددت لعبادی الصالحین، ما لا عین رات، ولا اذن سمعت، ولا خطر علی قلب بشر؛ برای بندگان صالح خودم فراهم آورده ام چیزهایی را که نه چشمی دیده و نه گوشی شنیده و بر قلب بشری خطور کرده است(عوالی اللئالی، ابن ابی جمهور الاحسائی جلد، 4 صفحه 101)