دو سه شبی هست که از سر اتفاق تلویزیون می بینم. پریشب ها داشتم فکر می کردم که تلویزیون گاه گداری برنامه های خوب هم می سازد اما چرا کسی به آن برنامه های خوب توجهی نمی کند؟ جواب سوالم را پریشب گرفتم. یکی دو برنامه مناسبتی در سالگرد درگذشت آقای هاشمی رفسنجانی کافی بود تا به این نتیجه برسم که تلویزیون درست بشو نیست که نیست. بله، خوب می دانم که یکی دو برنامه برای قضاوت درباره تلویزیون کافی نیست اما یادمان نرود رسانه ای که عنوان ملی را با خود یدک می کشد و مدعی فراجناحی بودن است اتفاقا در چنین هنگامه هایی باید اثبات توانمندی و حقانیت کند. هیچ کس ساختن دو سه برنامه خوب تخصصی را در شبکه چهار تلویزیون به حساب کارآمدی تلویزیون نمی گذارد. تلویزیونی که از بیت المال ارتزاق می کند و خود را رسانه ای مردمی می داند اول از همه باید در مناسبات ملی و مذهبی خود را اثبات کند. در سوگ و شادی مردمان شریک باشد. چهره های محبوب مردمی را حرمت بگذارد و از کنار چهره هایی که مردم دوست نمی دارند دست کم با احتیاط رد شود. این یکی دو برنامه ای که من به مناسبت درگذشت آقای هاشمی دیدم آن قدر محافظه کارانه و باری به هرجهت بود که هیچ شوق و ذوقی را در مخاطب برنمی انگیخت. خب، رسانه ای که نتواند در سالگرد هاشمی رفسنجانی حق مطلب را ادا کند چگونه می تواند مرجعی باشد برای شناخت فی المثل دوره پهلوی؟ و اصلا چرا مخاطب نسل جدید که تا چشم باز کرده با ماهواره و اینترنت مواجه شده باید روایت های خشک و جهت دار آشکار و تو ذوق زن تلویزیون را بپذیرد اما با روایت های زیرکانه و جذاب شبکه های آن ور آبی زاویه پیدا کند؟

بیچاره آنها که در این وانفسا بی اعتنا به ندانم کاری ها و شاید دانم کاری های تلویزیون، کار خودشان را می کنند و بار خودشان را می برند.