آیتمی که عادل فردوسی پور در برنامه این هفته فوتبال 120 پخش کرد، تعصب فوق العاده سه هوادار فوتبال آلمان نسبت به تیم های باشگاهی شان را نشان داد. عشقی که مشابه آن در همه کشورهای دنیا دیده می شود، چه صاحب فوتبال باشند چه نباشند. آنها که پیراهن کوتینیو را بعد از انتقال به بارسلونا آتش زدند همان حسی را داشتند که هواداران افسرده ناپولی بعد از انتقال گونزالو ایگواین به یوونتوس دچارش شدند.

در همه انتقال های پرسر و صدا، از این دست رفتارهای غیرارادی اما سرشار از احساسات فراوان دیده می شود. هیچ کس شاید واکنش هواداران بارسلونا به لوییز فیگو را فراموش نکند؛ بازیکنی که هنوز هم از نظر آنها یک خیانتکار است. بازیکنان در دنیای پرزرق و برق فوتبال، یک پشتوانه بزرگ به نام قرارداد دارند؛ اما هواداران تیم ها بدون آن که قراردادهای میلیونی و میلیاردی داشته باشند و بدون آن که این حس عاشقانه آنها را به تیتر یک رسانه ها تبدیل کند و به شهرت برساند، برای تیمشان فریاد می کشند، می خندند، اشک می ریزند و گاهی مواقع از سر هیجان ناشی از تعصب زیاد، می میرند. اینها را هیچ کس نمی بیند.

بازیکنان به روزهای بهتر و قراردادهای مطمئن تر فکر می کنند و به خود حق می دهند که دنیای زیباتری برای خود بسازند فارغ از آن که همین تلاش برای ساختن زندگی دلنشین، رویاهای قشنگ هواداران را ویران و فکر و ذهن و پیش فرض های هواداران را نسبت به بازیکنان نابود می کند.

در فوتبال ما انتقال های بسیاری بوده که بغض هواداران را شکسته و عشق فراوان هواداران را یکباره به نفرت تبدیل کرده؛ اما حتی واکنش های سراسر عاطفی هواداران هم چیزی را تغییر نداده... هنوز هستند بازیکنانی که زندگی و آینده خود را مهم تر از هر چیز دیگری می دانند و گویا قرار نیست شکل این معامله نابرابر تا ابد تغییر کند؛ هوادارانی که بی منت و بی مایه عاشقند و بازیکنانی که خود را در برابر زندگی خود مسئول می دانند.