نوشتن از «طای» کار آسانی نیست. روستایی که روزگاری هزاران نفر جمعیت داشته و امروز جمعیتش به کمتر از هزارو 500 نفر رسیده است. روستایی که مردمش برای گرفتن قرصی نان، کارت یارانه شان را نزد نانوایی گرو می گذارند. روستایی که روزی تولیدکننده چند نوع میوه و دام بوده اما امروز کارت های عابربانک یارانه نقدی ساکنانش گروی نانوایی و سوپرمارکت است. آن روزها که یارانه نقدی ارزشی داشت؛ دست از کار و رسیدگی به باغ و دامشان کشیدند و با یارانه اعطایی دولت دهم زیستند و امروز که باغشان خشک شده و دامی در کار نیست؛ یارانه هم کفاف زندگی شان را نمی دهد. اینها زخم خورده سیاست محکوم به شکست هدفمندی یارانه ها هستند.