عادت کرده ایم به اینکه زود قضاوت کنیم، ندیده نتیجه بگیریم و بی التفات به شرایط، تفاوت بین پاکی و ناپاکی را از هم تمیز دهیم. مسعود شجاعی یکی از چند ستاره ای است که از صفر شروع کرد، لذت پرواز در اوج سپهر ورزش ایران را چشید و برای این آب و خاک از جان مایه گذاشت، اما دست آخر، ندید آنچه باید می دید را. خط قرمز ها را انکار نمی کنیم و در خبیث بودن رژیم کودک کش اسراییل شکی نداریم. اما دل مان برای ستاره ای می سوزد که می دانیم دل در گروی سربلندی نام ایران و ایرانی دارد که اگر نداشت با این شدت و حدت برای حضور دوباره زیر چتر سفید فوتبال کشورمان بی تابی نمی کرد.

حسرت این را می خوریم که نکند بر سر موضوعی که ابعاد آن شفاف سازی نشد و دلیل و منطق طرفین بحث، مورد بررسی قرار نگرفت، نامی از میان نام های لیست مدنظر کی روش خط زده شود و در پس پرده یک سوءتفاهم، ضرر و زیانی بیهوده را به جان بخریم.

امروز کافی است فوتبال یونان را رصد کنید. کاپیتان اول تیم ملی فوتبال ما در زادگاه اساطیر و افسانه ها، آقایی می کند و با تکنیکی ناب، چشم ها را به سوی خود خیره کرده است.

داشتن مسعود شجاعی و بهره نبردن از او، ظلم به این فوتبال و به این فوتبال دوستان است. اگر بحثی بوده، چند ماه از روز واقعه گذشته و در طی این مدت نیز تنبیه لازم اعمال شده. با همین استدلال معتقدیم کش دادن بیش از حد این موضوع در برهه کنونی خارج از چارچوب های مورد تاکید در مسیر تامین منافع ملی ما است و قطع به یقین برخورد با تدبیر بیشتر می تواند بازخورد بهتر و مناسب تری در حل اینگونه مسائل را به دنبال داشته باشد.