حاشیه نشینی را باید انتخابی از سر اجبار دانست. کسی دوست ندارد در مناطقی زندگی کند که دسترسی اش به امکانات اولیه زندگی محدود باشد؛ آن هم در شرایطی که فقط به فاصله چند کیلومتر دورتر از حاشیه کلانشهرها، دسترسی به خدمات رفاهی براحتی میسر است.

همان طور که زندگی ساکنان مناطق حاشیه ای معمولا در اولویت تصمیم گیری ها نیست، جمع آوری آمار موثق درباره تعداد دقیق جمعیت حاشیه نشینان هم در اولویت قرار ندارد. به همین دلیل، درباره تعداد ساکنان سکونتگاه های غیررسمی باید فقط به اظهارنظرها و تخمین ها بسنده کرد. برآورد می شود حدود 11 میلیون نفر در مناطق حاشیه شهرها زندگی کنند. بیشتر این افراد را مهاجرانی تشکیل