از آنجا که ما ایرانیان علاقه مند به هنرهای تلفیقی هستیم و همه چیزها را می ریزیم توی هم؛ مثلا موسیقی پاپ را می ریزیم توی سنتی و بهش می گوییم موسیقی پاپ کورن! قورمه سبزی را می ریزیم روی پیتزا و بهش می گوییم پیتزای قورمه سبزی! در آخرین دستاورد تلفیقی، تئاتر و ایموجی هم با هم تلفیق شدند.

پوستر جشنواره تئاتر امسال ثابت کرد در فرهنگ و هنر ما ماست ها ریخته توی قیمه ها و کاریش هم نمی شود کرد. البته این طرح بسیار هوشمندانه است! چون تئاتر ما به سمتی رفته که مخاطب بعد از یک ربع موبایلش را روشن می کند و چک می کند چندتا ایموجی برایش آمده، طبیعی است که یک ایموجی نماد تئاتر سال 96 باشد!

ده البته این طرح هوشمندانه احتمالا به فضای نقد تئاتر هم برمی گردد، چون الان منتقدان تئاتر تقریبا همین طوری نقد می کنند؛ مثلا مجری ازشان می پرسد فلان تئاتر چطور بود؟ منتقدان زل می زنند به دوربین، پلک چپ را می بندند، زبانشان را می آورند بیرون و می گویند: اااااای... بدک نبود... یا اااااااای... خیلی نایس بود. و صدالبته که این طرح هوشمندانه نشان می دهد مخاطبان تئاتر از آدم هایی که ریش و موی بلندی داشتند و فرت وفرت سیگار و پیپ می کشیدند و با خودشان قهر بودند و جهان را خیلی تلخ می دیدند و کلا شبیه رابینسون کروزوئه بودند، تبدیل شده اند به عزیزانی که به سر و وضعشان خیلی می رسند و شاخ اینستاگرام هستند و مدام سلفی می گیرند و موقع سلفی، زبانشان را درمی آورند و درکل برخلاف رابینسون کروزوئه یک حالت سیندرلایی دارند!

خلاصه که به نظر ما این عمیق ترین و دقیق ترین پوستر تئاتری بوده که در تمام جهان طراحی شده. عین همین را می شود برای جشنواره موسیقی و جشنواره فیلم و جشنواره شاخ های اینستاگرام و جشنواره طراحان مانتوی اینستاگرامی و جشنواره عکاسان غذاهای قشنگ اینستاگرامی و... استفاده کرد.