وقتی قرار است از مجموعه ای صحبت شود که 30 سال پیش ساخته شده و روی آنتن رفته است، واژه ها رنگی غمناک به خود می گیرند. با یادآوری هر خاطره، دریغ و حسرت برای روزگاری که رفته و زمانه ای که طی شده است، می خوریم و حسرتی دوچندان نسبت به جای خالی بازیگرانی که از قاب صحنه زندگی پر کشیده اند، وجودمان را پر می کند.

«آئینه» هم از آن دست مجموعه هایی است که حالا شماری از بازیگرانش از میانمان رفته اند و تصویر پریده و خاک گرفته ای از آنها به جا مانده است. آئینه بیش از هر چیز برایمان یادآور مهین شهابی است. بانوی بازیگری که بانام اصلی مهین نیک طبع، سال 1315 در تهران به دنیا آمد. از همان روزگار نوجوانی شیفته نمایش و بازیگری شد و در تئاترها و فیلم های سینمایی مختلفی ایفای نقش کرد. با این حال آنچه بیش از هر چیز از شهابی در خاطر مخاطبان مانده، بازی او در مجموعه های تلویزیونی چون همین آئینه، مثل آباد و بازم مدرسه ام دیر شد، است. شاید بتوان این طور گفت وجه تمایز اصلی بازی شهابی در مقایسه با دیگر بازیگران زن آن سال ها، جنس متفاوت نقش هایی بود که او ترسیم می کرد. در روزگار وفور مادرهای مهربان سینمایی و تلویزیونی، شهابی شمایل زنانی سختگیر را داشت که اگر عطوفتی هم داشته باشند، در انتهای قلبشان پنهان است و آنچه در ظاهر از آنها دیده می شود، فقط سیمایی سخت و سنگی و زبانی نه چندان مهربان است. شهابی در اپیزودهای مختلف مجموعه آئینه چنین تصویری داشت و مادری بود که گرچه برای فرزندانش دلسوزی می کرد، اما دلسوزی هایش عموما ره به بیراهه می بردند و سبب ساز شر می شدند.

این بانوی سرسخت، بازیگری اش را در سال های بعد هم ادامه داد و آخرین نقشش قرار بود در مجموعه «وضعیت سفید» باشد؛ اما دست تقدیر هنر نمایی اش را نصفه و نیمه گذاشت و آخرین تصویر او در قاب تلویزیون، از اجبار به بازیگر دیگری سپرده شد.

مهین شهابی، اول شهریور 1389 از دنیا رفت.