وزن فنی لیگ برتر ما بالا نیست. این را وقتی می شود تشخیص داد که یک مربی مثل برانکو وارد این فوتبال می شود و تیمش آنقدر از دیگر تیم ها فاصله می گیرد که بعد از فقط یک نیم فصل، همه آن را قهرمان فصل می خوانند. وقتی شفر آمد هم همین اتفاق در استقلال رخ داد. آنقدر تیم او خوب کار کرد که همه از خود پرسیدند یعنی فاصله مربی ایرانی و خارجی اینقدر زیاد است؟

البته باید پذیرفت نه برانکو و نه شفر مربیان تراز اول دنیا نیستند و در میان مربیان درجه یک دسته بندی نمی شوند. آنها مربیانی خوب فقط برای جغرافیای خاورمیانه هستند نه بیشتر. وقتی چنین مربیانی می توانند چنین رنسانسی را رقم بزنند، پس مربیان درجه یک چه می کنند؟ اگر قرار باشد تمام لیگ ما از مربیان درجه یک پر بشود، مربیان داخلی باید کجا کار کنند؟ شاید بعضی ها حق دارند تا این حد دشمن مربیان خارجی هستند و سایه شان را با تیر می زنند. الان تراکتورسازی که سرمربی خود را دیروز برکنار کرده هم دنبال یک مربی خوب می گردد. مربی موفقی که امتحانش را در کشورش و کشور ما خوب پس داده. البته او هم در میان مربیان تراز اول دنیا قرار ندارد؛ اما برای سطح ما عالی است. اگر این مربیان بیایند و باشند و کار کنند و تیم هایشان بدرخشند، تازه مشخص می شود آن چیزی که تا کنون به نام فوتبال به ما معرفی کرده بودند، اسمش فوتبال نبود. لیگ ما بار فنی ندارد. وزنش از نظر فنی خیلی پایین است. شاید کی روش حق دارد که به بازیکنان تیم ملی توصیه می کند به تیم های اروپایی بروند، چون او می داند سطح فنی تیم های اروپایی حتی تیم های درجه 2 آنها از لیگ ما بالاتر است. البته از باشگاه های مقروض و بدهکار ما انتظار نمی رود که همه به دنبال مربیان خوب خارجی باشند؛ اما اگر قرار باشد مربی خارجی بیاید، خوبش بیاید تا عیار پایین ما را به رخ بکشد. کسی بیاید که به ما ثابت کند از نظر علمی باید خیلی بدویم تا به فوتبال روز برسیم.