یکی از دوستان فعال در حوزه های اجتماعی چند سال پیش عزمش را جزم کرد تا به نحوه برخورد با اراذل و اوباش اعتراض کند. طبیعی است که خیلی زود سر و کار این دوست ما به آن جاهایی افتاد که نباید می افتاد. سئوال مشترک همه برادران از دوست ما این بود: آخه چرا از این جانوران حمایت می کنی؟ کی به تو گفته از اینها پشتیبانی کنی؟ دوست ساده دل ما هم می گفت: اینا هم بالاخره آدمن. و همه برادران بدون استثنا با حیرت می گفتند: چی گفتی؟ آدمن؟ این تصور که اراذل و اوباش در دایره انسان ها تعریف نمی شوند فقط باور برادران نبود و نیست. هنوز هم بسیاری از مردم بر این باورند که با اراذل و اوباش هر برخوردی صورت بگیرد هیچ ایرادی ندارد. با تکیه بر همین باور عمومی بود که چند سال پیش وقتی شایع شد جانبازی جلوی مجلس شورای اسلامی خودش را به آتش کشیده، یکی از بزرگواران در مصاحبه ای گفت: نه، این طور نیست آن شخص یک معتاد بود! کانه وقتی طرف معتاد باشد دیگر اصلا ادامه بحث درباره او منتفی است. هیچ کس هم نگفت: شما اگر عنوان نمایندگی مردم را یدک می کشی، نماینده آن فرد معتاد هم هستی. چطور در زمان انتخابات همه ایرانیان با هم برابرند و رای همگان برای شما ارزشمند است اما همین که بر صندلی قدرت تکیه زدید مردم تقسیم می شوند به معتاد و غیرمومن و غیرخودی و... الخ. تازه شما به عنوان یکی از مسوولان عالیرتبه این مملکت بدون هیچ تردیدی در ابتلای او به اعتیاد سهیمی و باید به قدر خودت پاسخگو باشی. حالا الحمدلله اوضاع بهتر است و چند نفر از نمایندگان محترم مجلس درباره این اظهارنظر که برخی از کشته شدگان روزهای اخیر قاچاقچی یا معتاد بودند مواضع خوبی اتخاذ کردند. باید بدون هیچ پروایی از حقوق همه آنها که در این سرزمین نفس می کشند حمایت کرد و مدام به بزرگان یادآور شد این شعار انتخاباتی را: ایران برای همه ایرانیان.