این روزها اصلاح طلبان با مفهوم این جمله زیاد مواجه می شوند که «پدر، مادر، ما متهمیم». آنها از سویی به تلاش برای پایداری و استمرار جمهوری اسلامی و آرمان های انقلاب اسلامی متهم و از سوی دیگر با اتهام تحول خواهی، دوری از ارزش ها و وادادگی روبه رو هستند. اما چرا با وجود کاستی هایی که در کشور وجود دارد، اصلاح طلبان همچنان به اصل انقلاب اسلامی ایران پایبند مانده اند؟ و چرا تلاش دارند با انجام امور اصلاح طلبانه از اصل انقلاب حفاظت کنند؟

انقلاب اسلامی ایران در دوران بروز و ظهور، صاحب متعالی ترین آرمان های انسانی و دینی بوده و پیشرفته ترین نوع حکمرانی سیاسی را مد نظر داشته و بنیانگذاران این جریان همانقدر که در تحقق اصول و مبانی دینی با رویکردی مترقیانه اصرار داشتند، بر تحقق نظامی برخاسته از رای مردم، آزاد، نظارت پذیر و اصلاح گرا نیز اصرار می ورزیدند. به خاطر همین نظارت بر مبانی قانون اساسی و نظام سیاسی پیش بینی و حتی اصلاح قانون اساسی از نظر دور نمانده است. نگرش اصلاح طلبان دارای ماهیت پیشرو و دینامیک نسبت به حکمروایی و مبتنی بر نواندیشی دینی است. این نگرش با سکون و تسلیم در برابر شرایط و وضعیت موجود هیچگاه سازگاری نداشته، بلکه همواره خواهان تحولاتی بوده که ضمن حفظ آرامش و امنیت جامعه، قانون اساسی در تمامی وجوه خود و حقوق شهروندی به مفهوم کارکردی اجرا شود. اصلاح طلبان در مقاطع دشوار جمهوری اسلامی با اعتقاد از گزینه «اصلاح و نظارت» در مقابل گزینه هایی چون بی تفاوتی، مهاجرت یا براندازی دفاع کرده اند زیرا این گزینه را به دلایل مختلف تاریخی، اجتماعی و سیاسی و با در نظر گرفتن آرمان های انقلاب و جمهوری اسلامی و خون پاک هزاران شهید، بهترین و کم هزینه ترین گزینه برای پایداری، قدرت و سرافرازی ایران عزیز می دانند. اصلاح طلبان برای این تفکر و تلاش خود البته هزینه های فراوانی هم داده اند و همه شواهد تاریخی گواه است این اتهام که آنها در حاشیه امن قرار داشته اند، اشتباه یا مغالطه ای بزرگ است. آنها برای آرمان های شان، چه در دوران انقلاب، چه دفاع مقدس و چه در دولت های مختلف از جان و مال و آزادی و آبروی خویش دریغ نکرده و بدون چشمداشت یا منتی پای انقلاب اسلامی و اصلاحات ایستاده اند. آنها سختی ها را برای اعتلای کشور و امیدواری مردم با جان و دل خریده اند و هرگز در مقابل دخالت بیگانگان، تبلیغات طرفداران نظام منسوخ پادشاهی و اندیشه های مبتنی بر ارتجاع کوتاه نیامده اند: صبر و مبارزه ای مستمر و همه جانبه با حریفان متعدد.

در این حال، تلاش اصلاح طلبان همواره برای حفظ تمامیت ارضی کشور، تنوع قومیتی و مذهبی و رنگین کمان مردمان ایرانی مشهود بوده، چنانچه به تنوع افکار، عقاید، آزادی اندیشه و رفتار قانون مند اجتماعی احترام گذاشته اند. ناظران طی این سال ها و حتی حافظه تاریخی مردم باور دارد که چه تحولات مثبتی از نظر اجتماعی، سیاسی و اقتصادی، بهبود شرایط کسب و کار و ثبات قیمت ها در دولت اصلاحات رخ داد. همین طور اقدامات اساسی که در دولت اعتدال صورت گرفت و از بحران ها و تکان های شدید بی ثبات کننده جلوگیری کرد. از جمله تصویب برجام که مانع تداوم اجرای تحریم های شدید یک سویه و ناجوانمردانه علیه ایران شد. در این دولت ها بیشترین تلاش برای رشد نهادهای مدنی در ابعاد کمی و کیفی صورت گرفت و با بیشترین رشد رسانه ها برای جریان آزاد اطلاعات و فضای آزاد نقد و گفت وگو، همین طور توجه به حقوق و مطالبات زنان، جوانان و اقوام و اقلیت ها صورت گرفت. اگر چه برخی موانع و مشکلات مانع از تحقق کامل وعده های دولت اصلاحات و دولت تدبیر و امید شد: موانعی که متاسفانه بیش از مخالفت های سیاسی با دخالت در جریان امور و بهره برداری از موقعیت ها، روند بهبود شرایط را کند و گاه حتی به اندازه هشت سال متوقف ساخت. متاسفانه در این میان عده ای نیز با مقاصدی سیاسی، برای جلوگیری از اجرای عدالت و انتشار ناامیدی و یاس به صورت سیستماتیک در داخل و خارج کشور فعالیت می کنند. این عده که گاه ممکن است از نظر اعتقادی و سیاسی در نقطه مقابل یکدیگر هم باشند، با همه ابزار روز از جمله شبکه های اجتماعی در نشر اخبار زرد و گاه نادرست و دروغ تلاش شبانه روزی دارند. چرا که یاس و ناامیدی و القای عدم امکان اصلاح، آنها را به مقاصدشان می رساند. در حالی که برخی از مشکلاتی که مرتب بازنشر می شود، مسائلی هست که در همه جوامع در حال توسعه و حتی توسعه یافته کم و بیش شیوع دارد. به هر صورت عدالت باید وجهه اصلی هر نوع حکمروایی قرار گیرد، به خصوص آنکه این حکمروایی دینی و اسلامی باشد. اجرای عدالت چه در بعد اقتصادی و تامین زیرساخت ها برای تامین اشتغال و معیشت شرافتمندانه، چه در قالب تامین حقوق شهروندی و آزادی ها و حقوق مصرح در قانون اساسی و چه در ابعاد رسیدگی به ظلم، خشونت و تضییع حقوق شهروندان از ارکان اصلی حکمرانی خوب است. اگر نظارت دقیق و اصلاحات لازم بدون تاخیر و اغماض و تبعیض رخ ندهد و اجرای عدالت اقتصادی و اجتماعی و سیاسی به تاخیر بیفتد، حس ناامیدی و ناامنی به وجود می آید و بر عکس، اجرای عدالت در ذات خود حس امنیت، امید و نشاط را به دنبال دارد.